Kur’an’da Maide Suresi’nde Yahudiler hakkında, “Ne zaman savaş amacıyla bir ateş alevlendirdilerse Allah onu söndürmüştür” buyruluyor.
Senelerdir Yahudilerin Siyonist/bozguncuları tarafından sergilenen bağnaz tutumlar ve savaş için ortaya konan çabalar bekledikleri sonuçları vermedi. Savaş ateşini defalarca Peygamberimiz (asm)’a karşı da alevlendirdiler, ancak Allah onları ve yandaşlarını zelil kılarak söndürdü.
Bugün de çıkardıkları her savaş söndürülüyor, ardından yeniden başlatıyorlar. Filistin’de defalarca ateşkes yapıldı, onlar tekrar savaşı başlattılar. Son 500 gün boyunca Gazze’de insanlık dışı bir soykırıma tanıklık ettik. Bugün yine ateşkesten söz ediliyor. Taraflardan biri, insanları sürekli "güvenli bölge" dedikleri yerlere gönderip ardından bombalayan İsrail olunca yapılan anlaşmalar ne derece güvenilir olabilir?.. Ancak elbette bir gün bu ateş tamamen sönecektir.
İslam'a göre, yalnızca zorunlu olunduğunda savaşa başvurulur ve belirli insani ve ahlâki sınırlar içinde yürütülür. Savaş bir "istenmeyen zorunluluk"tur. Allah savaşa rıza göstermez, yeryüzünde savaşları çıkaranların inkârcılar olduğunu haber verir.
Peygamberimiz(asm)'ın hayatına baktığımızda ancak zorunlu hallerde savaşa çıkıldığını ve savunma amaçlı olarak savaşıldığını görüryoruz.
İslam'ın ilk döneminde yaklaşık 13 yıl Müslümanlar, Mekke'deki putperest toplumda azınlık olarak yaşadılar ve çok büyük baskılar gördüler. Müslümanlara hakaret, eziyet ve işkenceler yapıldı; kimi öldürüldü, kiminin evleri ve malları yağmalandı. Bütün bunlara rağmen Müslümanlar asla şiddete başvurmadılar ve putperest toplumu hep barışa davet ettiler.
Ancak baskılar arttığında, daha özgür ve dostça yaşayacakları Medine'ye hicret ettiler. Burada kendi siyasi yapılarını oluşturduktan sonra dahi, Mekke müşriklerine karşı şiddet kullanmadılar. Ancak, "Kendilerine zulmedilmesi dolayısıyla, onlara karşı savaş açılana (mü'minlere, savaşma) izni verildi. Şüphesiz Allah, onlara yardım etmeye güç yetirendir. Onlar, yalnızca; "Rabbimiz Allah'tır" demelerinden dolayı, haksız yere yurtlarından sürgün edilip çıkarıldılar...” (Hac Suresi, 39-40) ayetinin vahyi ile Peygamberimiz ümmetine savaş hazırlığını emretti.
Allah savaş iznini, baskı ve zulüm durumunda verir. "Sizinle savaşanlara karşı Allah yolunda savaşın, (ancak) aşırı gitmeyin. Elbette Allah aşırı gidenleri sevmez.” (Bakara Suresi, 190) ayetiyle sebepsiz kışkırtmaya ve gereksiz şiddet kullanımına karşı uyarır.
Müslümanlarla müşrikler arasında gerçekleşen hiçbir savaşta Müslümanlar kışkırtan taraf olmadı. Peygamberimiz(asm), putperestlerin pek çok talebini kabul eden Hudeybiye Barış anlaşmasını kabul ederek, barış ve güveni sağladı. Böylece huzur içinde yaşanacak bir sosyal toplum oluşturdu.
Putperestler anlaşmayı bozunca yeni bir savaş ortamı meydana geldi. Ancak Müslüman ordusu onların direnemeyeceği bir güce ulaştı ve Peygamberimiz bu güçlü orduyla Mekke'ye yürüyüp şehri fethetti. Bu zaferde tek bir kişinin burnu dahi kanamadı. Kur’an’da Maide Suresi’nde Yahudiler hakkında, “Ne zaman savaş amacıyla bir ateş alevlendirdilerse Allah onu söndürmüştür” buyruluyor.
Senelerdir Yahudilerin Siyonist/bozguncuları tarafından sergilenen bağnaz tutumlar ve savaş için ortaya konan çabalar bekledikleri sonuçları vermedi. Savaş ateşini defalarca Peygamberimiz (asm)’a karşı da alevlendirdiler, ancak Allah onları ve yandaşlarını zelil kılarak söndürdü.
Bugün de çıkardıkları her savaş söndürülüyor, ardından yeniden başlatıyorlar. Filistin’de defalarca ateşkes yapıldı, onlar tekrar savaşı başlattılar. Son 500 gün boyunca Gazze’de insanlık dışı bir soykırıma tanıklık ettik. Bugün yine ateşkesten söz ediliyor. Taraflardan biri, insanları sürekli "güvenli bölge" dedikleri yerlere gönderip ardından bombalayan İsrail olunca yapılan anlaşmalar ne derece güvenilir olabilir?.. Ancak elbette bir gün bu ateş tamamen sönecektir.
İslam'a göre, yalnızca zorunlu olunduğunda savaşa başvurulur ve belirli insani ve ahlâki sınırlar içinde yürütülür. Savaş bir "istenmeyen zorunluluk"tur. Allah savaşa rıza göstermez, yeryüzünde savaşları çıkaranların inkârcılar olduğunu haber verir.
Peygamberimiz(asm)'ın hayatına baktığımızda ancak zorunlu hallerde savaşa çıkıldığını ve savunma amaçlı olarak savaşıldığını görüryoruz.
İslam'ın ilk döneminde yaklaşık 13 yıl Müslümanlar, Mekke'deki putperest toplumda azınlık olarak yaşadılar ve çok büyük baskılar gördüler. Müslümanlara hakaret, eziyet ve işkenceler yapıldı; kimi öldürüldü, kiminin evleri ve malları yağmalandı. Bütün bunlara rağmen Müslümanlar asla şiddete başvurmadılar ve putperest toplumu hep barışa davet ettiler.
Ancak baskılar arttığında, daha özgür ve dostça yaşayacakları Medine'ye hicret ettiler. Burada kendi siyasi yapılarını oluşturduktan sonra dahi, Mekke müşriklerine karşı şiddet kullanmadılar. Ancak, "Kendilerine zulmedilmesi dolayısıyla, onlara karşı savaş açılana (mü'minlere, savaşma) izni verildi. Şüphesiz Allah, onlara yardım etmeye güç yetirendir. Onlar, yalnızca; "Rabbimiz Allah'tır" demelerinden dolayı, haksız yere yurtlarından sürgün edilip çıkarıldılar...” (Hac Suresi, 39-40) ayetinin vahyi ile Peygamberimiz ümmetine savaş hazırlığını emretti.
Allah savaş iznini, baskı ve zulüm durumunda verir. "Sizinle savaşanlara karşı Allah yolunda savaşın, (ancak) aşırı gitmeyin. Elbette Allah aşırı gidenleri sevmez.” (Bakara Suresi, 190) ayetiyle sebepsiz kışkırtmaya ve gereksiz şiddet kullanımına karşı uyarır.
Müslümanlarla müşrikler arasında gerçekleşen hiçbir savaşta Müslümanlar kışkırtan taraf olmadı. Peygamberimiz(asm), putperestlerin pek çok talebini kabul eden Hudeybiye Barış anlaşmasını kabul ederek, barış ve güveni sağladı. Böylece huzur içinde yaşanacak bir sosyal toplum oluşturdu.
Putperestler anlaşmayı bozunca yeni bir savaş ortamı meydana geldi. Ancak Müslüman ordusu onların direnemeyeceği bir güce ulaştı ve Peygamberimiz bu güçlü orduyla Mekke'ye yürüyüp şehri fethetti. Bu zaferde tek bir kişinin burnu dahi kanamadı. Resûlullah şehrin ileri gelenlerinden intikam almak bir yana onları affetti. Bu üstün kişilik müşrikleri hayran bıraktı, daha sonraları isteyerek İslam'ı kabul ettiler.
Müslümanların barışçılığı Kur'an'da emredilen İslami esaslardan kaynaklanır. Allah inananlara, Müslüman olmayanlara da iyilikle davranmalarını buyurur:
Allah, sizinle din konusunda savaşmayan, sizi yurtlarınızdan sürüp-çıkarmayanlara iyilik yapmanızdan ve onlara adaletli davranmanızdan sizi sakındırmaz. Çünkü Allah, adalet yapanları sever. Allah, ancak din konusunda sizinle savaşanları, sizi yurtlarınızdan sürüp-çıkaranları ve sürülüp-çıkarılmanız için arka çıkanları dost edinmenizden sakındırır... (Mümtehine Suresi, 8-9)
Yukarıdaki ayet Müslümanların Kur'anî bakış açılarını belirler. Müslüman, Müslüman olmayan herkese iyilikle davranır, düşmanlık yapanları dost edinmez. Bir saldırı karşısında savaş gerekli olursa savaş da adilane, insanî ve ahlâkî sınırlar içerisine gerçekleşir.
İslam'ın siyasi konulardaki hüküm ve prensipleri insanîdir, ılımlıdır. Müslüman olmayan pek çok tarihçi veya teolog tarafından da bu gerçek dile getirilir. Örneğin eski bir rahibe ve Ortadoğu tarihi konusunda uzman İngiliz tarihçi Karen Armstrong, Holy War (Kutsal Savaş) adlı eserinde konuyla ilgili şunları yazıyor:
"İslam kelimesi Arapça'da barış kelimesiyle aynı kökten gelir ve Kur'an, savaşı, Tanrı'nın rızasına aykırı gelen anormal bir durum olarak lanetler... İslam karşı tarafı yok etmeye yönelik veya saldırgan bir savaşı onaylamamaktadır, Tevrat'ın ilk beş kitabındaki yaklaşımın aksine. Hristiyanlıktan daha gerçekçi bir din olarak, İslam savaşın kaçınılmaz olduğunu kabul etmekte ve bazı durumlarda zulüm ve acıyı durdurmak için olumlu bir görev olarak görmektedir. (Ama) Kur'an savaşın sınırlı olması gerektiğini ve olabildiğince insancıl bir şekilde yürütülmesini öğretir. Muhammed sadece Mekkelilerle değil, aynı zamanda bölgedeki Yahudi kabileleriyle ve Yahudilerle işbirliği yaparak kendisine karşı bir saldırı planlayan Suriye'deki Hristiyan kabileleriyle mücadele etmek zorunda kalmıştır. Ama bu yine de onun "Kitap Ehli"ni lanetlemesi gibi bir sonuç doğurmamıştır.
Onun Müslümanları kendilerini savunmak durumunda kalmışlar, ama düşmanlarının dinine karşı kutsal bir savaşa girişmemişlerdir. Muhammed azad ettiği kölesi Zeyd'i bir Müslüman ordusunun kumandanı olarak Hristiyanlara karşı savaşa gönderdiğinde, onlara Tanrı yolunda cesurca ama insancıl şekilde savaşmalarını emretmiştir. Rahipleri, keşişleri veya rahibeleri taciz etmemeli veya savaşmayan güçsüz insanları hedef almamalıdırlar. Sivillere yönelik hiç bir katliam gerçekleştirilmemeli, tek bir ağaç bile kesilmemeli, hiç bir şey yıkılmamalıdır.” (Karen Armstrong, Holy War, MacMillian London Limited, 1988, p. 25)
Müslümanlar tarihte hiç bir zaman "bozguncu" olmamış, gittikleri her yere, her topluma güvenlik ve huzur götürmüşlerdir. Kur'an merhameti, adaleti, güzel ahlâkı, hoşgörüyü, barışı öğretir. İslam bozgunculuğu lanetler, İslam barıştır.
Yahudiler "Allah'ın eli sıkıdır" dediler. Kendi elleri bağlandı ve söyledikleri sözden ötürü lanetlendiler. Hayır, Allah'ın iki eli de açıktır, dilediği gibi verir. Andolsun, Rabbinden sana indirilen, onların çoğunun azgınlığını ve küfrünü artıracaktır. Biz onların aralarına ta kıyamet gününe kadar düşmanlık ve kin atmışızdır. Ne zaman savaş için bir ateş yakmışlarsa Allah onu söndürmüştür. (Onlar) yeryüzünde bozgunculuğa koşarlar. Allah da bozguncuları sevmez. (Maide Suresi, 64)
Elif E. Bayraktar
Senelerdir Yahudilerin Siyonist/bozguncuları tarafından sergilenen bağnaz tutumlar ve savaş için ortaya konan çabalar bekledikleri sonuçları vermedi. Savaş ateşini defalarca Peygamberimiz (asm)’a karşı da alevlendirdiler, ancak Allah onları ve yandaşlarını zelil kılarak söndürdü.
Bugün de çıkardıkları her savaş söndürülüyor, ardından yeniden başlatıyorlar. Filistin’de defalarca ateşkes yapıldı, onlar tekrar savaşı başlattılar. Son 500 gün boyunca Gazze’de insanlık dışı bir soykırıma tanıklık ettik. Bugün yine ateşkesten söz ediliyor. Taraflardan biri, insanları sürekli "güvenli bölge" dedikleri yerlere gönderip ardından bombalayan İsrail olunca yapılan anlaşmalar ne derece güvenilir olabilir?.. Ancak elbette bir gün bu ateş tamamen sönecektir.
İslam'a göre, yalnızca zorunlu olunduğunda savaşa başvurulur ve belirli insani ve ahlâki sınırlar içinde yürütülür. Savaş bir "istenmeyen zorunluluk"tur. Allah savaşa rıza göstermez, yeryüzünde savaşları çıkaranların inkârcılar olduğunu haber verir.
Peygamberimiz(asm)'ın hayatına baktığımızda ancak zorunlu hallerde savaşa çıkıldığını ve savunma amaçlı olarak savaşıldığını görüryoruz.
İslam'ın ilk döneminde yaklaşık 13 yıl Müslümanlar, Mekke'deki putperest toplumda azınlık olarak yaşadılar ve çok büyük baskılar gördüler. Müslümanlara hakaret, eziyet ve işkenceler yapıldı; kimi öldürüldü, kiminin evleri ve malları yağmalandı. Bütün bunlara rağmen Müslümanlar asla şiddete başvurmadılar ve putperest toplumu hep barışa davet ettiler.
Ancak baskılar arttığında, daha özgür ve dostça yaşayacakları Medine'ye hicret ettiler. Burada kendi siyasi yapılarını oluşturduktan sonra dahi, Mekke müşriklerine karşı şiddet kullanmadılar. Ancak, "Kendilerine zulmedilmesi dolayısıyla, onlara karşı savaş açılana (mü'minlere, savaşma) izni verildi. Şüphesiz Allah, onlara yardım etmeye güç yetirendir. Onlar, yalnızca; "Rabbimiz Allah'tır" demelerinden dolayı, haksız yere yurtlarından sürgün edilip çıkarıldılar...” (Hac Suresi, 39-40) ayetinin vahyi ile Peygamberimiz ümmetine savaş hazırlığını emretti.
Allah savaş iznini, baskı ve zulüm durumunda verir. "Sizinle savaşanlara karşı Allah yolunda savaşın, (ancak) aşırı gitmeyin. Elbette Allah aşırı gidenleri sevmez.” (Bakara Suresi, 190) ayetiyle sebepsiz kışkırtmaya ve gereksiz şiddet kullanımına karşı uyarır.
Müslümanlarla müşrikler arasında gerçekleşen hiçbir savaşta Müslümanlar kışkırtan taraf olmadı. Peygamberimiz(asm), putperestlerin pek çok talebini kabul eden Hudeybiye Barış anlaşmasını kabul ederek, barış ve güveni sağladı. Böylece huzur içinde yaşanacak bir sosyal toplum oluşturdu.
Putperestler anlaşmayı bozunca yeni bir savaş ortamı meydana geldi. Ancak Müslüman ordusu onların direnemeyeceği bir güce ulaştı ve Peygamberimiz bu güçlü orduyla Mekke'ye yürüyüp şehri fethetti. Bu zaferde tek bir kişinin burnu dahi kanamadı. Kur’an’da Maide Suresi’nde Yahudiler hakkında, “Ne zaman savaş amacıyla bir ateş alevlendirdilerse Allah onu söndürmüştür” buyruluyor.
Senelerdir Yahudilerin Siyonist/bozguncuları tarafından sergilenen bağnaz tutumlar ve savaş için ortaya konan çabalar bekledikleri sonuçları vermedi. Savaş ateşini defalarca Peygamberimiz (asm)’a karşı da alevlendirdiler, ancak Allah onları ve yandaşlarını zelil kılarak söndürdü.
Bugün de çıkardıkları her savaş söndürülüyor, ardından yeniden başlatıyorlar. Filistin’de defalarca ateşkes yapıldı, onlar tekrar savaşı başlattılar. Son 500 gün boyunca Gazze’de insanlık dışı bir soykırıma tanıklık ettik. Bugün yine ateşkesten söz ediliyor. Taraflardan biri, insanları sürekli "güvenli bölge" dedikleri yerlere gönderip ardından bombalayan İsrail olunca yapılan anlaşmalar ne derece güvenilir olabilir?.. Ancak elbette bir gün bu ateş tamamen sönecektir.
İslam'a göre, yalnızca zorunlu olunduğunda savaşa başvurulur ve belirli insani ve ahlâki sınırlar içinde yürütülür. Savaş bir "istenmeyen zorunluluk"tur. Allah savaşa rıza göstermez, yeryüzünde savaşları çıkaranların inkârcılar olduğunu haber verir.
Peygamberimiz(asm)'ın hayatına baktığımızda ancak zorunlu hallerde savaşa çıkıldığını ve savunma amaçlı olarak savaşıldığını görüryoruz.
İslam'ın ilk döneminde yaklaşık 13 yıl Müslümanlar, Mekke'deki putperest toplumda azınlık olarak yaşadılar ve çok büyük baskılar gördüler. Müslümanlara hakaret, eziyet ve işkenceler yapıldı; kimi öldürüldü, kiminin evleri ve malları yağmalandı. Bütün bunlara rağmen Müslümanlar asla şiddete başvurmadılar ve putperest toplumu hep barışa davet ettiler.
Ancak baskılar arttığında, daha özgür ve dostça yaşayacakları Medine'ye hicret ettiler. Burada kendi siyasi yapılarını oluşturduktan sonra dahi, Mekke müşriklerine karşı şiddet kullanmadılar. Ancak, "Kendilerine zulmedilmesi dolayısıyla, onlara karşı savaş açılana (mü'minlere, savaşma) izni verildi. Şüphesiz Allah, onlara yardım etmeye güç yetirendir. Onlar, yalnızca; "Rabbimiz Allah'tır" demelerinden dolayı, haksız yere yurtlarından sürgün edilip çıkarıldılar...” (Hac Suresi, 39-40) ayetinin vahyi ile Peygamberimiz ümmetine savaş hazırlığını emretti.
Allah savaş iznini, baskı ve zulüm durumunda verir. "Sizinle savaşanlara karşı Allah yolunda savaşın, (ancak) aşırı gitmeyin. Elbette Allah aşırı gidenleri sevmez.” (Bakara Suresi, 190) ayetiyle sebepsiz kışkırtmaya ve gereksiz şiddet kullanımına karşı uyarır.
Müslümanlarla müşrikler arasında gerçekleşen hiçbir savaşta Müslümanlar kışkırtan taraf olmadı. Peygamberimiz(asm), putperestlerin pek çok talebini kabul eden Hudeybiye Barış anlaşmasını kabul ederek, barış ve güveni sağladı. Böylece huzur içinde yaşanacak bir sosyal toplum oluşturdu.
Putperestler anlaşmayı bozunca yeni bir savaş ortamı meydana geldi. Ancak Müslüman ordusu onların direnemeyeceği bir güce ulaştı ve Peygamberimiz bu güçlü orduyla Mekke'ye yürüyüp şehri fethetti. Bu zaferde tek bir kişinin burnu dahi kanamadı. Resûlullah şehrin ileri gelenlerinden intikam almak bir yana onları affetti. Bu üstün kişilik müşrikleri hayran bıraktı, daha sonraları isteyerek İslam'ı kabul ettiler.
Müslümanların barışçılığı Kur'an'da emredilen İslami esaslardan kaynaklanır. Allah inananlara, Müslüman olmayanlara da iyilikle davranmalarını buyurur:
Allah, sizinle din konusunda savaşmayan, sizi yurtlarınızdan sürüp-çıkarmayanlara iyilik yapmanızdan ve onlara adaletli davranmanızdan sizi sakındırmaz. Çünkü Allah, adalet yapanları sever. Allah, ancak din konusunda sizinle savaşanları, sizi yurtlarınızdan sürüp-çıkaranları ve sürülüp-çıkarılmanız için arka çıkanları dost edinmenizden sakındırır... (Mümtehine Suresi, 8-9)
Yukarıdaki ayet Müslümanların Kur'anî bakış açılarını belirler. Müslüman, Müslüman olmayan herkese iyilikle davranır, düşmanlık yapanları dost edinmez. Bir saldırı karşısında savaş gerekli olursa savaş da adilane, insanî ve ahlâkî sınırlar içerisine gerçekleşir.
İslam'ın siyasi konulardaki hüküm ve prensipleri insanîdir, ılımlıdır. Müslüman olmayan pek çok tarihçi veya teolog tarafından da bu gerçek dile getirilir. Örneğin eski bir rahibe ve Ortadoğu tarihi konusunda uzman İngiliz tarihçi Karen Armstrong, Holy War (Kutsal Savaş) adlı eserinde konuyla ilgili şunları yazıyor:
"İslam kelimesi Arapça'da barış kelimesiyle aynı kökten gelir ve Kur'an, savaşı, Tanrı'nın rızasına aykırı gelen anormal bir durum olarak lanetler... İslam karşı tarafı yok etmeye yönelik veya saldırgan bir savaşı onaylamamaktadır, Tevrat'ın ilk beş kitabındaki yaklaşımın aksine. Hristiyanlıktan daha gerçekçi bir din olarak, İslam savaşın kaçınılmaz olduğunu kabul etmekte ve bazı durumlarda zulüm ve acıyı durdurmak için olumlu bir görev olarak görmektedir. (Ama) Kur'an savaşın sınırlı olması gerektiğini ve olabildiğince insancıl bir şekilde yürütülmesini öğretir. Muhammed sadece Mekkelilerle değil, aynı zamanda bölgedeki Yahudi kabileleriyle ve Yahudilerle işbirliği yaparak kendisine karşı bir saldırı planlayan Suriye'deki Hristiyan kabileleriyle mücadele etmek zorunda kalmıştır. Ama bu yine de onun "Kitap Ehli"ni lanetlemesi gibi bir sonuç doğurmamıştır.
Onun Müslümanları kendilerini savunmak durumunda kalmışlar, ama düşmanlarının dinine karşı kutsal bir savaşa girişmemişlerdir. Muhammed azad ettiği kölesi Zeyd'i bir Müslüman ordusunun kumandanı olarak Hristiyanlara karşı savaşa gönderdiğinde, onlara Tanrı yolunda cesurca ama insancıl şekilde savaşmalarını emretmiştir. Rahipleri, keşişleri veya rahibeleri taciz etmemeli veya savaşmayan güçsüz insanları hedef almamalıdırlar. Sivillere yönelik hiç bir katliam gerçekleştirilmemeli, tek bir ağaç bile kesilmemeli, hiç bir şey yıkılmamalıdır.” (Karen Armstrong, Holy War, MacMillian London Limited, 1988, p. 25)
Müslümanlar tarihte hiç bir zaman "bozguncu" olmamış, gittikleri her yere, her topluma güvenlik ve huzur götürmüşlerdir. Kur'an merhameti, adaleti, güzel ahlâkı, hoşgörüyü, barışı öğretir. İslam bozgunculuğu lanetler, İslam barıştır.
Yahudiler "Allah'ın eli sıkıdır" dediler. Kendi elleri bağlandı ve söyledikleri sözden ötürü lanetlendiler. Hayır, Allah'ın iki eli de açıktır, dilediği gibi verir. Andolsun, Rabbinden sana indirilen, onların çoğunun azgınlığını ve küfrünü artıracaktır. Biz onların aralarına ta kıyamet gününe kadar düşmanlık ve kin atmışızdır. Ne zaman savaş için bir ateş yakmışlarsa Allah onu söndürmüştür. (Onlar) yeryüzünde bozgunculuğa koşarlar. Allah da bozguncuları sevmez. (Maide Suresi, 64)
Elif E. Bayraktar
YORUMLAR